Gunnen is één van de principes waar de wereld op draait. Je gunt iemand iets en vervolgens gunt die persoon jou iets. Ofwel; wederkerigheid. Een principe wat ik al jaren gebruik. Gunnen kan het leven aangenaam maken. Zowel voor de ontvanger als voor de gever. Gunnen kan ook jaloers maken. Waarom krijgt hij die opdracht/dat cadeau wel en ik niet. Gunnen is ook iets wat we de hele dag (on)bewust doen. Ik heb geen flauw idee hoe vaak wij elkaar dagelijks iets wel of niet gunnen. Misschien wel meer dan 500 keer?
Maar…het gunnen is volgens mij al enige tijd behoorlijk aan erosie onderhevig. We gunnen elkaar allemaal wat minder. De oorzaak zal voor het belangrijkste deel te maken hebben met de recessie waarin de wereld op dit moment verkeerd. Het wordt er daardoor al met al niet aangenamer op. Twee persoonlijke voorbeelden:
Vijf jaar geleden zou ik onze trouwe huisschilder om een offerte hebben gevraagd en die vervolgens meteen goedgekeurd hebben. Nu vraag ik om een offerte en zeg ik erbij dat hij wel scherp moet rekenen anders…
Vijf jaar geleden zou ik Jan en alleman nog met van alles en nog wat hebben geholpen. Nu ben ik daar kritischer in geworden. Individualistischer.
Op grote schaal en wereldwijd durf ik te stellen dat wij door eigenbelang, zelfverrijking en extreem individualisme Nederland, Europa, Amerika en tenslotte de hele wereld in een diepe recessie hebben gedompeld.
De oplossing voor deze voortdurende recessie is dus heel simpel. We zouden elkaar weer wat meer moeten gunnen. Onvoorwaardelijk.
De banken gunnen elkaar weer steun. Vervolgens gunnen die banken de burgers weer hun hypotheek. De burger gunt de winkel weer zijn handeltje. De werkgever gunt zijn medewerkers weer stabiliteit en voor je het weet zit alles weer in de lift.
Maar helaas werkt het in de praktijk natuurlijk niet zo eenvoudig. Daarvoor zijn te veel mensen en instellingen/bedrijven alleen maar uit op gewin en eigenbelang.
Ik ben en blijf in ieder geval mijn principe trouw. Bijvoorbeeld een fiets kopen bij ‘mijn’ winkeltje om de hoek voor meer geld dan bij de groothandel. Die groothandel zal mij namelijk nooit vragen waar ik nu weer mee bezig ben. Ook zullen zij niet vragen of het goed is dat ze de fiets volgende week even ‘om de hoek gooien’. Zij kennen het plekje achter ons huis, dat nooit nat wordt, trouwens ook niet.
Van deze kleine persoonlijke verandering zal de wereld niet anders worden maar mij geeft het een goed gevoel.
